"One of the most arresting talents I've ever heard. When I hear him I get the same feeling I had the first time I heard Bob Dylan and Arlo Guthrie." -Dave Van Ronk

Onbekend en dus onbemind hier bij ons is het Jeremy Wallace Trio. Wij zullen proberen daar verandering in te brengen, want de CD die ons bereikt heeft van deze band is echt wel de moeite waard. Het album werd ingeblikt in Maggie’s Farm, Pipersville, PA. , uitgebracht in eigen beheer en door de man zelf naar ons gestuurd. Hij vond dat hij een plaatsje verdiende tussen onze CD-reviews, en terecht. Hoe meer ik ze beluister, hoe beter ze wordt. Hier gaat ie dan.
Hij bracht eerder al twee CD’s uit, “My Lucky Day” in 1998 en “She Used to Call Me Honey” in 2004. En nu in 2008 dus deze “Broke and Hungry”.

ijn muziek is best te situeren in het schemerige niemandsland, “where edgy country meets lowdown blues”. Sommige nummers die structureel op country-leest geschoeid zijn, krijgen mede door zijn ranzige slide-gitaarspel, op een National Resolectric, een blueskarakter, en doen de grens tussen beide stijlen helemaal vervagen. Voeg daar nog zijn uitgefreesde ‘whiskey and cigarettes’-stem bij en we zijn waar we zijn moesten.
“Broke and Hungry” heeft al meteen de goede toon. Deze Sleepy John Estes song past hem als een handschoen. Met zijn Wait’s grawl illustreert hij de inhoud van het nummer opperbest.Uit “Two Busted Legs” komt de titel van het album “Suicide Suitcase” waarin hij met zijn zelfmoordvalies in de bajes sukkelt. De meeste songs zijn geschreven door Jeremy en de covers sluiten hier qua inhoud naadloos bij aan. Willie Dixon’s “Back Door Man”, de eerder genoemde Estes, “Death Letter Blues”, de traditional die ons meesterlijk werd overgeleverd door Son House. Die andere traditional “Casey Jones” kreeg een waardevolle arrangement mee van Wallace.
En dan die lyrics ! Jeremy kan qua songschrijverij glansrijk een vergelijking doorstaan met Bawb Dylan of Bruce Springsteen of Tom Waits of Steve Earle... En ik ben heus niet de enige die zich aan dergelijke uitspraak waagt. De laatste van het bovenstaande rijtje opperde deze bewering zelf, met de bescheiden toevoeging dat hij dan toch niet alleen stond op die eenzame hoogten van dichtkunst.

Wallace legt de juiste accenten met zijn slidegitaar die hij smaakvol, rafelig en bluesy hanteert. Maar ook op de piano staat hij zijn mannetje. Zo zit “Lillian” helemaal in het marktsegment van Waits. Prachtige song overigens. Kortom, deze plaat hoort thuis in de kast van elkeen die een beetje wars is van duidelijk omlijnde en afgebakende stijlen en genres. Deze jongens kennen die grenzen niet. Net als de groten.
Jeremy  Wallace en zijn companen waren er tot nu toe tevreden mee om te toeren in de clubs, bars en zalen van hun homestate Louisiana. Daar komt nu een kentering in. Ze zoeken expansie, en liefst naar Europa. Na alles wat ze hebben horen vertellen door collega-muzikanten over het beloftevolle Oude Continent, met zijn dankbare publiek en vooral de harde Euro-valuta kunnen ze haast niet wachten om de grote plas over te steken. Wie boekt hen als eerste in Belgenland ?

witteMVS

Jeremy Wallace Trio are :

Jeremy Wallace : vocals, guitars, resophonic, piano
Matt Gruenberg : upright bass, organ, 2nd guitar
Tom Costagliola : drums, percussion